Po trzech i pół roku - pora zakończyć nasz Challenge. Dzisiejszy odcinek dedykuję Wam wszystkim, moi Kochani Czytelnicy i... wszystkim moim Simmamom. Wszystkie nasze Simmamy były wyjątkowe, dlatego też przygotowałam dla nich niespodziankę!
Chcecie wiedzieć jaką? Zapraszam do lektury!
To do nich przeprowadziły się na jakiś czas ostatnie dzieci naszego wyzwania.
- Razem z Fryderykiem podjęliśmy się pewnego wyzwania...
I opowiedzieli babciom na czym polegała ich Wielka Misja.
- Chcemy Was ożywić! Chcemy sprawić, byście mogły zasmakować życia bez wyzwań, porodów!
Tego się nie spodziewały.
Chociaż moje Czytelniczki (Marta i Ula pewnie tak)
Jednak Emma miała też i złą wiadomość:
- Niestety mamy tylko składniki dla dwóch z was. Oczywiście nie ustaniemy w poszukiwaniu składników dla trzeciej babci, ale póki co, są tylko dwa.
Wtedy najstarsza z obecnych Simmam zadecydowała:
- Ja zaczekam. Moim marzeniem jest zobaczyć swoją córcię i wnuczkę żywe. Ja zresztą mam inny pomysł.
Nie obyło się bez protestów, ale koniec końców zadecydowano, że tak właśnie będzie.
Wyciągnęła potrzebne składniki:
ryba - anioł morski
kwiat śmierci i eliksir młodości.
I zaczęła przygotowywać: Ambrozję - cudowne ciasto przywracające życie.
Jadła milcząc. Nie wiedziała czego może się spodziewać po jego spożyciu. A jak jej jeszcze bardziej zaszkodzi? Z drugiej strony co może być gorszego od bycia umarlakiem?
Kiedy zjadła ostatni okruszek...
Widziała już, że jej córka Emily siedzi sobie spokojnie pod ludzka postacią, toteż jadła z mniejszym niepokojem.
- Ale cudownie, wspaniale!
Ale... Dała jej uprzejmie: kwiat śmierci.
- Przyda się! - zadecydowała Emma i dodała - Jutro idę na ryby!
Jakież miny miały Lily i Emily, kiedy Alicja zjawiła się w postaci ludzkiej, pod jakuzzi, z zapytaniem:
Misja została wykonana z powodzeniem! Emma i Fryderyk mogą być z siebie dumni!
- Nigdy go nie widziałam - powiedziała Emma
- To musimy się pospieszyć zanim buldożery wkroczą do akcji! Rano jedziemy na wycieczkę!
I przeszła do drugiego pokoju, by oddać się wspomnieniom. Po chwili dołączyła do niej Emma.
- Tak, ja i moja mama Nina...
- Dlaczego Nina nie mieszka tu z Wami?
- Coś się stało, cos się poplątało z mogiłami i... odeszła. Strasznie mi jej brakuje. Była taka dzielna. Zaczynała od zera.
- Tak, to akurat wiem! I to ona zaczęła całe to zamieszanie z porodami. Sto dzieci! Dobrze, że ja tego nie muszę kontynuować!
- Nie wierzę, że zaczęli burzyć akurat od mojego domu.- narzekała Alicja
W oczach miała łzy i cała trzęsła się ze zdenerwowania.
- To był cudowny dom. Moja mama budowała go od zera. Zbierała kamyki, łowiła ryby, malowała...
A wszystko to by stworzyć nam, swoim dzieciom, cudowny, rodzinny dom.
Alicja krzyczała coraz głośniej, była mocno poruszona.
Emma, Emily i Lily patrzyły nieme na zrozpaczoną Alicję, kiedy gdzieś z oddali usłyszały:
- A może się nie przewraca!
- A może nie przewraca się w grobie!
Wszystkie, jak strzały zbiegły w kierunku rzeczki.
- No pewnie. Jak widzisz nie przewracam się w grobie!
- To niesamowite, wszystkie jesteśmy! I możemy zacząć żyć, jak chcemy! Bez tych wyzwań. Dostałyśmy drugą szansę! - cieszyła się Alicja
Wtedy zapadła cisza przerwana radosnym głosem Niny:
Emma wzięła głęboki oddech, spojrzała na Emily i zapytała:
Kochani, dziękuję Wam wszystkim za to, że mogłam gościć Was na moim blogu. Za każdy komentarz, za każdy sygnał, że ktoś to jednak czyta...
Dziękuję za wsparcie i za to, że po prostu byliście.
To była dla mnie niezwykła blogowa przygoda, podczas której poznałam (wirtualnie) cudowne Anioły! Jeszcze raz bardzo, bardzo:
The End!
Do zobaczenia w innych projektach!
Macie jakieś propozycje?
Piszcie śmiało w komentarzach.
