Po trzech i pół roku - pora zakończyć nasz Challenge. Dzisiejszy odcinek dedykuję Wam wszystkim, moi Kochani Czytelnicy i... wszystkim moim Simmamom. Wszystkie nasze Simmamy były wyjątkowe, dlatego też przygotowałam dla nich niespodziankę!
Chcecie wiedzieć jaką? Zapraszam do lektury!
To do nich przeprowadziły się na jakiś czas ostatnie dzieci naszego wyzwania.
- Razem z Fryderykiem podjęliśmy się pewnego wyzwania...
I opowiedzieli babciom na czym polegała ich Wielka Misja.
- Chcemy Was ożywić! Chcemy sprawić, byście mogły zasmakować życia bez wyzwań, porodów!
Tego się nie spodziewały.
Chociaż moje Czytelniczki (Marta i Ula pewnie tak)
Jednak Emma miała też i złą wiadomość:
- Niestety mamy tylko składniki dla dwóch z was. Oczywiście nie ustaniemy w poszukiwaniu składników dla trzeciej babci, ale póki co, są tylko dwa.
Wtedy najstarsza z obecnych Simmam zadecydowała:
- Ja zaczekam. Moim marzeniem jest zobaczyć swoją córcię i wnuczkę żywe. Ja zresztą mam inny pomysł.
Nie obyło się bez protestów, ale koniec końców zadecydowano, że tak właśnie będzie.
Wyciągnęła potrzebne składniki:
ryba - anioł morski
kwiat śmierci i eliksir młodości.
I zaczęła przygotowywać: Ambrozję - cudowne ciasto przywracające życie.
Jadła milcząc. Nie wiedziała czego może się spodziewać po jego spożyciu. A jak jej jeszcze bardziej zaszkodzi? Z drugiej strony co może być gorszego od bycia umarlakiem?
Kiedy zjadła ostatni okruszek...
Widziała już, że jej córka Emily siedzi sobie spokojnie pod ludzka postacią, toteż jadła z mniejszym niepokojem.
- Ale cudownie, wspaniale!
Ale... Dała jej uprzejmie: kwiat śmierci.
- Przyda się! - zadecydowała Emma i dodała - Jutro idę na ryby!
Jakież miny miały Lily i Emily, kiedy Alicja zjawiła się w postaci ludzkiej, pod jakuzzi, z zapytaniem:
Misja została wykonana z powodzeniem! Emma i Fryderyk mogą być z siebie dumni!
- Nigdy go nie widziałam - powiedziała Emma
- To musimy się pospieszyć zanim buldożery wkroczą do akcji! Rano jedziemy na wycieczkę!
I przeszła do drugiego pokoju, by oddać się wspomnieniom. Po chwili dołączyła do niej Emma.
- Tak, ja i moja mama Nina...
- Dlaczego Nina nie mieszka tu z Wami?
- Coś się stało, cos się poplątało z mogiłami i... odeszła. Strasznie mi jej brakuje. Była taka dzielna. Zaczynała od zera.
- Tak, to akurat wiem! I to ona zaczęła całe to zamieszanie z porodami. Sto dzieci! Dobrze, że ja tego nie muszę kontynuować!
- Nie wierzę, że zaczęli burzyć akurat od mojego domu.- narzekała Alicja
W oczach miała łzy i cała trzęsła się ze zdenerwowania.
- To był cudowny dom. Moja mama budowała go od zera. Zbierała kamyki, łowiła ryby, malowała...
A wszystko to by stworzyć nam, swoim dzieciom, cudowny, rodzinny dom.
Alicja krzyczała coraz głośniej, była mocno poruszona.
Emma, Emily i Lily patrzyły nieme na zrozpaczoną Alicję, kiedy gdzieś z oddali usłyszały:
- A może się nie przewraca!
- A może nie przewraca się w grobie!
Wszystkie, jak strzały zbiegły w kierunku rzeczki.
- No pewnie. Jak widzisz nie przewracam się w grobie!
- To niesamowite, wszystkie jesteśmy! I możemy zacząć żyć, jak chcemy! Bez tych wyzwań. Dostałyśmy drugą szansę! - cieszyła się Alicja
Wtedy zapadła cisza przerwana radosnym głosem Niny:
Emma wzięła głęboki oddech, spojrzała na Emily i zapytała:
Kochani, dziękuję Wam wszystkim za to, że mogłam gościć Was na moim blogu. Za każdy komentarz, za każdy sygnał, że ktoś to jednak czyta...
Dziękuję za wsparcie i za to, że po prostu byliście.
To była dla mnie niezwykła blogowa przygoda, podczas której poznałam (wirtualnie) cudowne Anioły! Jeszcze raz bardzo, bardzo:
The End!
Do zobaczenia w innych projektach!
Macie jakieś propozycje?
Piszcie śmiało w komentarzach.
A więc koniec...
OdpowiedzUsuńCzyżby to był mój ostatni komentarz tutaj?
Powiem Ci, że myślałam, że dzieciaki ożywią tylko Emily. A tutaj niespodzianka! Szkoda, że Lizzy przy tym nie było.
Kochana! Gratuluję ukończenia wyzwania!Trzeba było poświęcić na niego bardzo dużo czasu, a Ty się nie poddałaś.
Dziękuję Ci za przedstawienie go w tej wcześniej nie spotykanej formie bloga!
Dziękuję Ci za to, że co piątek wyczekiwałam nowego posta z twojej strony. Za każdy wpis, który czytałam z uśmiechem. Za to, że włożyłaś w tę stronę tyle serca! Za każdą odpowiedź na mój komentarz! Za to, że jesteś taką ciepłą osobą! Za to, że dzięki Tobie zdecydowałam się założyć swojego bloga!
Nie znam cię w rzeczywistości, ale bardzo się do Ciebie przywiązałam.
To czy podejmiesz jeszcze jakiś projekt zależy tylko od Ciebie.
Będę tęsknić...
No i co więcej...
Pozdrówka!❤❤❤
Kochana Uleńko, to ja jestem Ci ogromnie wdzięczna za to, że Jesteś! Dziękuję za Twoje wsparcie, za każdy komentarz i ciepłe słowa. Myślę, że kolejne projekty będę prowadzić na YouTube, bo nie ma się co oszukiwać - to o wiele mniej czasochłonna praca. Co do blogowania, to myślę, że coś tam potworzę, tyle tylko, że póki co nie mam pojęcia ani co ani kiedy. To był dla mnie prawdziwy zaszczyt, dzielić się z Wami swoimi pomysłami i tworzyć taka małą, ale jakże cudowną Społeczność. Dziękuję i pozdrawiam cieplutko Kochana 💜 💜 💜
UsuńUgh, przez długi czas nie mogłam się zebrać, żeby napisać tu coś tak na finalne pożegnanie, dotego dochodziła szkoła, która skutecznie obierała każdą chwilę wolnego czasu...
OdpowiedzUsuńMaju,
Dziękuję Ci za napisanie tego bloga, za prowadzenie tej historii. Twój sposób opowiadania i interakcji z czytelnikami przez komentarze jest czymś co bardzo u Ciebie podziwiam ❤ I oczywiście pomysł z simami inspirowanymi czytelnikami! Fajnie było zobaczyć jak wyglądałaby moja siostra bliźniaczka ;)
Będzie mi brakować tego miejsca 😔💓
Całuje, ściskam i pozdrawiam z całego serduszka i mam nadzieję, że nie porzucisz blogowania i kiedyś jeszcze poczytam sobie twoje opowieści. ❤❤❤
Hej Kochana! Ja też coś nie mogę zabrać się do pisania... Wiesz, jak to jest kiedy większość wolnego czasu "oddajesz" pasji i nagle przestajesz? Masz tak dużo czasu na wszystko inne. I to jest wspaniałe. Tyle tylko, że po naciesieszeniu się tym wszystkim innym, zaczynasz tęsknić. Czegoś Ci brakuje. Ja mam własnie taki czas. Dlatego też postanowiłam zrobić coś z tym i już niebawem zobaczysz co. Nie będę blogować, bo to zajmuje mi zdecydowanie za wiele czasu, ale trochę polamię na YT. Już teraz Cię serdecznie zapraszam Kochana. Pozdrawiam i mocno ściskam i dziękuję za każdą Twoją obecność na moim blogu ❤
Usuń