Dzisiejszy odcinek będzie nieco dłuższy. Spowodowane jest to samą akcją, jaka toczy się w tle listu od Marka Darcy. Chciałam jednak zamknąć logicznie klamrą kolejny etap naszego wyzwania dlatego też nie dzieliłam już treści na dwa osobne odcinki.
W związku z planowanym wyjazdem może się też tak okazać, że kolejny odcinek będzie dopiero za dwa tygodnie. Więc nieco większa dawka moich wypocin może się przyda.
Pozdrawiam Was ciepło, życzę udanego weekendu!
***
Ula nie zdążyła się jeszcze zaaklimatyzować w nowym domku. Był trochę przerażający. Ula nie marzyła o pałacach, willach z werandami... Chciała jedynie skromny, ale czysty bez paskudnych insektów i myszy dom.
Wpadała często do domu Lizzy, nie żaląc się mamie, nie narzekając. pomagała w opiece nad maluchami. Dzięki niej maluchy szybciej dorastały, wkrótce mogły mieć urodzinki.
Dzieci uczyły się pilnie. Często przebywając w pokoju chłopców. Widać było, że są ze sobą bardzo związane.
I tak życie płynęło sobie przyjemnie i miło. Lizzy, której nareszcie ustąpiły poranne mdłości, mogła w spokoju oczekiwać narodzin kolejnego dzidziusia.
Spojrzała na stolik, na którym leżał list. Zupełnie o nim zapomniała, tyle się ostatnio działo. Sięgnęła po kopertę. Delikatnie wysunęła kartkę.
Pominęła wstęp. Wiedziała już, że nie będą to kolejne oświadczyny Darcy'ego. Czytała dalej:
"Chciałbym jednak wyjaśnić dwa zarzuty, które mi Pani postawiła...
Jednocześnie obserwując obiekt jego westchnień, miałem wrażenie, że jego wybranka zupełnie nie podziela jego uczuć.
Wręcz przeciwnie, można było zauważyć wręcz chłód i opanowanie.
Widziałem, że przejął się niezwykle moimi spostrzeżeniami.
postanowił wraz z całym towarzystwem opuścić Netherfield Park.
Tyle mam w tej sprawie do powiedzenia.
Natomiast jeśli chodzi o drugie, bardziej poważne oskarżenie dotyczące pana Wikhama, muszę Pani wyjawić wszystko od początku.
George Wikham był synem zarządcy mojego ojca. Po śmierci starego pana Wikhama, mój ojciec wziął pod opiekę młodego George'a. Wychowywaliśmy się razem. Ojciec opłacił mu szkoły, zapewniając najlepszą dostępną edukację. Kiedy byliśmy w szkole średniej mój ojciec wezwał nas pilnie do Pemberley. Okazało się, że jest bardzo ciężko chory i chciał pożegnać się z bliskimi. Pragnął by George został duchownym a po studiach objął wartościową prebendę należącą do naszej rodziny.
Jednak obiecałem swojemu ojcu przekazać parafię, więc to zrobiłem.
Miałem nadzieję, że już nigdy na swojej życiowej drodze nie spotkam George'a Whikhama. Niestety, tak bardzo się myliłem...
W tym czasie, gdy zajmowałem się przejęciem obowiązków właściciela Pemberley...
Kiedy wróciliśmy na uczelnię byłem przekonany, że ta zażyłość dawno już minęła. Nic z tego. Po ukończeniu studiów musiałem zadbać o przyszłość mojej siostry i swoją. Wiązało się to z wyjazdami do stolicy, do naszej kancelarii i kontrahentów.
Pewnego dnia wróciłem do posiadłości szybciej niż zapowiadałem.
Kiedy mnie zobaczyli głosy ucichły a na twarzy mojej siostry pojawił się strach.
Była taka młoda, naiwna, miała zaledwie 15 lat!
Przekonywała mnie o wielkiej miłości, o podróży marzeń i o szczęściu...
Nie wierzyła w moje zapewnienia, że miłość nie ma tu nic wspólnego z ich wyjazdem:
- Zrozum jemu chodzi wyłącznie o twój posag!
- Nie wierzę... On mnie kocha! Nigdy nie wspominał ani słowem o pieniądzach!
- Udowodnię ci Kochanie, że jemu chodzi tylko o pieniądze!
- Ile chcesz dostać, byś zostawił ją w spokoju?
- Mała sumka... powiedzmy...
Padła cena.
Wściekłem się i wyrzuciłem naciągacza.
To wszystko co mam do powiedzenia w tej sprawie.
Życzę pani dużo szczęścia!
Z poważaniem
Mark Darcy
Lizzy wstała z fotela, jak poparzona. Nie mogła tego wszystkiego przetrawić, zrozumieć.
Tej nocy niemal nie zmrużyła oczu.
To była ciężka noc.
Rano, kiedy wyprawiała trojaczki do szkoły wciąż myślała o liście...
- Mamuś, nie zapomnij o torcie!
Dopominały się dzieciaki, które wiedziały, że to właśnie dzisiaj przyjdą z szósteczkami w dzienniczkach.
Lizzy zabrała się za pieczenie, które pozwoliło jej nie myśleć o niczym.
A kiedy sprzątała blaty, usłyszała dzwonek u drzwi.
I nie uwierzycie kto przyszedł!
Był to ni mniej ni więcej: George Wikham!
Lizzy powitała go chłodno w progu.
George nawet sam zaproponował żeby weszli chociaż do holu, ale nie, Elizabeth stanowczo odmówiła. Mówiła o imprezie rodzinnej i braku czasu...
Wikham nie nalegał, obrócił się na pięcie i odszedł.
Lizzy miała już wracać do domu, kiedy zauważyła zbliżającą się w jej kierunku młoda osóbkę.
Była to ładna brunetka, która przechodząc obok Wikhama uśmiechnęła się do niego cmokając pod nosem.
Żwawym krokiem podeszła do Lizzy
- Ty jesteś Lizzy?
- Taak...
- Cześć, jestem Lidia, twoja siostra! Ale numer, nie?! Podobno mamy...
Trajkotała Lidia. Jednak nagle przestała. Spojrzała przerażona na Lizzy, która nagle chwyciła się za brzuch krzycząc:
- To poród, zaczął się poród!
I tak oto, w takich okolicznościach przyszły na świat bliźniaczki:
90. Maria
91. Julia
Dziewczynki otrzymały imiona po siostrach Bertram, bohaterkach "Mansfield Park" Jane Austen.
Cdn.
