Blogmas 09 ❄🎄🎁 Jesteś najlepszym Prezentem...💜

Tak więc oto, jak napisała moja Czytelniczka Ula: nastał koniec ery Emily. Mamy jednak kolejną Simmamę, więc challenge trwa nadal.

Może to głupie, ale dla mnie simowy (TS4) świat często jest ucieczką od codzienności, nerwowego otoczenia, złych wiadomości (w sensie telewizyjnych). Uwielbiam ten świat, który w dużej mierze sama kreuję i tworzę. Świat pozbawiony przemocy, no chyba , że sama ją wymyślam. To taki mój azyl, miejsce w którym czuję się bezpiecznie.

***

Długo zwlekałam z tą wizytą. Wiedziałam jednak, że w końcu będę musiała ruszyć się i dojechać do Wierzbowej Zatoczki. W duszy obawiałam się swojej własnej reakcji na:

NIEGO!

I oczywiście, bo jakżeby inaczej, drzwi otworzył mi właśnie ON, Adam.

Powitał mnie niezwykle ciepło i serdecznie:

Tak, jak wita się dawno niewidzianego Przyjaciela. 

Chociaż może nieco zbyt długo przytrzymywał mnie w swoich ramionach, jak na przyjacielskie powitanie?

- Wszyscy już czekamy niecierpliwie w salonie.

Nie ma dziwne...

Biedna rodzina, chyba powinnam zacząć całe to naprawianie braku modów od nich! Przepraszając ich za zwłokę od razu zabieram się do pracy. Zaczynam od CAS:

- To dla nas najlepszy prezent świąteczny ever!

Stwierdzili zgodnie, po czym Mery dodała:

- Dałaś nam nowe życie! Mam wrażenie, że teraz możemy robić wszystko. Co tylko nam się wymarzy...

Antoni, również pozytywnie zakręcony zapytał, raczej retorycznie, Adama:

- Chłopie, gdzie ty ją znalazłeś?

po czym oświadczył:

- Teraz my z Mery zajmujemy się kolacją a wy macie jakieś 45 minut dla siebie.

Chciałam przejść się po okolicy. Adam pokazywał mi kolejne, jakże dla mnie mile widziane, miejsca. Zmęczeni usiedliśmy na ławeczce. I właśnie wtedy zrobiło się nieco niebezpiecznie ...

Dla mnie...

Adam się niby przeciągnął, niby przypadkiem chciał otoczyć mnie swoim ramieniem. Moja czujność wychwyciła ten moment i nieco obawiając się ciągu dalszego rozwoju wydarzeń, zerwałam się jak poparzona mówiąc:

- Ooo, czyżby Mery wołała nas na kolację?

Co tu dużo mówić: zwyczajnie, jak tchórz, uciekłam...

I gdybym tylko zachowała się, jak na normalnego człowieka przystało i powiedziała, wyjaśniła...

Ale nie! Ja to zawsze muszę skomplikować sobie życie. 

O czym przekonałam się jeszcze tego samego wieczoru.

Podczas kolacji Maria spojrzała na mnie oczyma pełnymi troski:

- Oj Majeczko, źle wyglądasz. Jesteś pewnie strasznie zmęczona. Przygotowałam ci, mam nadzieję, wygodne miejsce w swoim pokoju. Chodź, zaprowadzę cię tam...

Niespełna godzinkę później, umyte i przebrane w piżamki udawałyśmy się do swoich ciepłych, mięciutkich łóżeczek.

Mery przygotowała mi iście królewskie warunki!

- Mam nadzieję, że będzie ci tu wygodnie. Dobranoc.

- Dobranoc i dziękuję.

Właśnie zapadałam w słodki, lekki sen... Unosiłam się nad ziemią, dryfowałam w przestworzach... Kiedy ściągnęło mnie brutalnie na ziemię - pukanie do drzwi.

W pierwszej chwili nie zaskoczyłam, o co chodzi? Jednak po chwili, kiedy ponownie usłyszałam delikatne pukanie do drzwi, otwarłam oczy i skojarzyłam, gdzie jestem.

Wyszłam spod kołdry, wsunęłam stopy w kapcie i otworzyłam drzwi...

- Tylko nie mów, że już spałaś?! - zapytał ze zdziwieniem Adam

- Nie spałam... - odpowiedziałam bez emocji w głosie. Ziewnęłam niechcąco. Wszystko stało się jasne.

- Sorki, nie pomyślałem...A powinienem...W końcu Mery chodzi spać z kurami. Chciałem... Czy moglibyśmy udać się w jedno miejsce?

Wciąż jeszcze nie dokońca rozbudzona, spytałam:

- A dasz mi pięć minut?

Dał mi dużo więcej czasu.

Czekał cierpliwie na werandzie a kiedy w końcu przyszłam, usłyszałam:

- Jest takie magiczne miejsce, do którego chciałbym cię zabrać. Czekałbym i dużo więcej, żeby tylko tam z tobą pójść...

Szedł trzymając moją dłoń w swojej ciepłej, dużej, męskiej dłoni. Nagle zatrzymał się przed jednym dość charakterystycznie wyglądającym drzewie, odwrócił się w moją stronę i szepnął dość tajemniczo:

- To niezwykłe, magiczne miejsce, w którym nigdy nie zapada zmrok. Chciałbym żebyś go mogła zobaczyć...

Kiwnęłam bez słów głową... Kurcze, nie chciałam tego mówić, ale doskonale wiedziałam gdzie prowadzi to drzewo. Znałam tą polanę...

No własnie: znałam, ale nie widziałam. Bo kiedy ją zobaczyłam  znowu, jak zwykle, zabrakło mi słów...

Bo i jakie słowa będą w stanie opisać taki widok?

Poczułam za sobą Jego oddech. Zbliżył się do mnie niebezpiecznie blisko. 

- Zostań ze mną Maju - szepnął - Wciąż uciekasz, wymykasz mi się... Pozwól mi się sobą zaopiekować...

Pochylił się i pocałował mnie w policzek

- Kocham cię, jesteś moim najlepszym prezentem w życiu...

Spojrzałam w jego piękne piwne oczy. Przez jedną simosekundę pomyślałam:

Taak, byłoby naprawdę cudownie... 💜

Cdn.